Waarom ik HSP niet altijd benoem

Vraag jij jezelf wel eens af of je hooggevoelig bent?

Ik wel. Ongeacht dat ik mijn hele leven al hoor ‘Marion, is zo gevoelig’. Ongeacht ik een HSP test kan invullen en dan in het ‘hokje’ HSP kom als uitkomst. Ongeacht ik zojuist ben opgestaan om een openstaande deur rechtsachter me dicht te doen, waardoor ik me ‘bekeken voelde’.

En toch…Toch, is er die vraag. Ben ik wel echt HSP?

Ik zit me hardop af te vragen waarom ik me dat afvraag en mezelf niet het label geef ‘HSP’. Een bepaalde weerstand voel.

Ik heb het eens opgeschreven om te zien wat er uitkomt.

5 redenen waarom ik niet zeg hooggevoelig te zijn

1. Iets labelen en kaderen doe ik niet graag. Het buiten de kaders denken vind ik namelijk heerlijk. Verder kijken dan ons zelf gecreëerde hokje. Zien of er een verband is met iets wat er buiten ligt. Uitzoomen op het grotere geheel. Als HSP heb ik het idee dat ik mezelf in een hokje zet en daarmee dingen uitsluit en dat doe ik liever niet.

2. Gevoeligheid werd vooral ‘vroeguh’ niet gezien als kracht. Als klein meisje hoorde ik heeeeeel vaak “Ze is wel gevoelig he”. En het is maar net in welke toon je die zin leest, maar het kwam vaak in een context alsof het iets was, want ‘niet handig’ was. Of ‘anders’. En als je een ding niet wil, zeker als jong meisje, is het gevoel anders te zijn. Wat ik overigens wel altijd had. Het was tot ver in mijn volwassen jaren een soort strijd. Totdat een hele lieve vrouw mij eens zei “ja, maar je bent ook anders…”. Die bevestiging. De manier waarop ze het zei, met de woorden die erop volgden, maakten dat ik de rust in mezelf voelde. Een stukje “Zie je, je bent niet gek. Het is echt zo”.

3. Het voelt niet altijd even gezellig. Kijk, om even een misvatting meteen uit de weg te ruimen. Ik vind mezelf beren gezellig. Echt, je kan me er goed bij hebben…., maar dat is ook meteen het punt…ALS.. ik er bij ben. Want het kan zomaar zijn dat ik er niet bij ben, omdat ik anders over mijn grens ga en er geen energie voor heb. En dat, tja, dat voelt niet gezellig. Op kantoor merkte ik het ook vaak. Ik wilde wel meer interactie, maar het was vaak te intensief dus hield ik toch echt die koptelefoon op. Ook toen HR mij middenin een kantoortuin plaatste, zodat ‘ik wat meer zichtbaar en sociaal zou zijn’… Aargh, zo ontzettend goed bedoeld. Zo verkeerd voor mij. Ik ben namelijk niet verlegen. Niet a-sociaal. Ik kan alleen niet EN in een overvolle kantoortuin werken EN complete focus houden. Dus wat wil je dat ik doe? Mijn werk of dat ik 9 gesprekken meeluister (al wil ik dat niet), ieder persoon zie binnenkomen en weggaan, voel dat de dame achter mij emotioneel is en hoofdpijn krijg van de radio? En nee, dat is niet altijd zo.. Dat ligt weer aan de dag, de energie, het moment..

4. Het klinkt als ingewikkeld. Het is niet de norm. Het heeft een bepaalde gebruiksaanwijzing, waar ik mee deal. Prima, doe ik automatisch en ik ervaar het niet als ingewikkeld, maar mijn omgeving ‘moet’ hier ook mee dealen en ik wil niemand tot last zijn. En dat is dan weer mijn eigen gevoel, waardoor ik het stiekem zelf een beetje ingewikkeld maak ;).

5. Het zijn eigenschappen, die bij me horen. Het is geen virus. Ik heb het niet van iemand opgelopen. Nee, echt niet. Ik draag het al mijn hele leven bij me in meer of mindere mate en eerlijk gezegd zit het me ook niet (meer) in de weg. Dus ja, het voelt niet zo om het te benoemen, want het is onderdeel van mij. Dat is het denk ik. Het voelt niet zo. Niet meer.

Het benoemen en erkennen van Hooggevoeligheid geeft vrijheid

Hoewel de introductie anders doet vermoeden en ik oprecht mezelf vaak die vraag stel, heb ik mezelf jaren geleden wel als HSP bestempeld.

Het brengt me innerlijke rust. Het was de start om, om te denken.

HSP niet zwart/wit te zien, te zien als kracht, misvattingen om te buigen en om mezelf beter te begrijpen. Dat is uiteindelijk alles waard en het heeft me ontzettend veel gebracht.

Als je begrijpt wie je bent. Waarom je doet wat je doet. Hoe je in bepaalde zin ‘gewired’ bent, dan maakt het weinig uit welk etiket daarbij hoort. Dan kom je terug bij jezelf en in acceptatie.

Het geeft rust. En vanuit die positie ontstaat er creatie, kracht en liefde voor alles wie je bent en wat er is.

Maakt het dan nog uit of je HSP bent?

Wat mij betreft niet.
Het is niet meer. Niets minder.
Niet beter. Niet slechter.

Je bent hoe dan ook.

Dus ja, je kan het maar beter gewoon zijn.

Ik ook 😉